Zijn eigenaardigheden botsen met jouw zorg om hem.
Hij heeft er geen last van, jij wel. En dus blijf je ‘redderen’
En ik begrijp t, als moeder van 1 kind.
Dat was zondagavond. Daarna niet meer aan gedacht.
Zijn eigenaardigheden staan los van het stagegebeuren. Het zijn dingen waar niet alleen ik last van heb, maar ook anderen. Alleen ik maak me er ook nog eens zorgen om. Hem boeit het allemaal niet. En daar komt het punt dat ik denk: "Ga dan maar".
Scheelt mij een hoop ergenis en energie en hem een hoop 'gezeik'.
quote:Dit schreef MarjanvanE Ik wil even laten weten wat de psycholoog van mijn dochter tegen mij zei...
'stel je niet (altijd) op als moeder, maar als huisgenoot.'
Dochter is volwassen, heeft op zichzelf gewoond, heeft problemen en woont nu alweer een jaar bij mij.
Dat lijkt makkelijk gezegd, maar het geeft wel lucht en voorkomt ergernis.
Haar/zijn verantwoordelijkheid bij haar/hem laten, zelf oplossingen bedenken. enzovoort...
Ik begrijp wat je bedoelt, denk ik. Maar wat als die huisgenoot zijn/haar eigen leefregels er op nahoudt waar jÃj last van hebt?
