quote:
Dit schreef thunderbird
Wil ze niet zelf aanspreken, want als iets is, wordt ontkend. Groette moeder eens op straat, ze zei niets terug.
Ik licht deze zin er even uit. Want bij een aanname hoort een tegenaanname.
Een uitgeputte moeder met een heel bewerkelijke tweeling kan het niet altijd goed opbrengen vrolijk over straat te lopen.
En jij begint er niet eens aan om te vragen "joh, het lijkt me best bewerkelijk, twee van die drukke ukkies! Heb je wel iemand die je af en toe een handje komt helpen?"
Dit is geen aanval naar jou toe, maar er wordt al meteen over emotionele verwaarlozing gesproken, terwijl ik zelf direct aan de moeder dacht: dat arme mens, met twee van die hyperende dreumessen en een kleuter die ook zijn aandacht nodig heeft...
Dat sociale isolement komt misschien ook wel omdat ze niet zo makkelijk contact zoekt met zulke drukke kindertjes. En misschien is er daadwerkelijk iets mis waardoor moeder het niet meer aan kan. Dan loop je echt niet door de buurt met een bord "help me!".
-
-
quote:
Dit schreef scar
Inderdaad het eerste wat ik dacht was, "Gewoon aanbellen; ik hoor je kindjes vaak huilen, lijkt me heel zwaar voor je, mag of kan ik je ergens bij helpen?"
Inderdaad, probeer het eens.
Wellicht zijn het twee huilbabies (huilpeuters)?
Misschien is ze al geholpen als iemand even aandacht geeft.
Het hoeft geen mishandeling of verwaarlozing te zijn. -
-
Moeilijk dilemma. Er hoeft niets aan de hand te zijn, maar voor hetzelfde geld is dat wel zo...
Ik moest meteen aan de spotjes van de Rijksoverheid denken.
Die jongen van 4 jaar zit op school neem ik aan. Misschien iemand in de omgeving die het gezin kent van school?
Kirsten Schneider - Het Houdt Niet Op
Het houdt niet op
Niet vanzelf
Het houdt niet op
Niet vanzelf
Het houdt niet op
Totdat jij iets doet
Pas als jij iets doet
Dan breek je door de cirkel heen
Waar waarheid nooit gesproken wordt
En dan hoop je dat het vanzelf weer over gaat
Als schuldgevoel het van je wint
En inzicht zonder uitzicht bied
Dan lijkt het of het nooit zal overgaan
Neem het heft in handen
Het kan geen kwaad
Zonder woord is er geen daad
Zonder woord geen verraad
Zonder woorden wordt er nooit gezegd
Voeg de daad nu bij het woord
En dan breek je door de cirkel heen
Dan breek je door de cirkel heen
Waar waarheid nooit gesproken wordt
En dan hoop je dat het vanzelf weer over gaat
Als schuldgevoel het van je wint
En inzicht zonder uitzicht bied
Dan denk je dat het nooit meer overgaat
Neem het heft in handen
Het kan geen kwaad
Een blik, een traan, dat zegt je zoveel meer
Barri?re breekt niet na ??n keer
Neem de tijd en gun jezelf die kans
En dan breek je door de cirkel heen
Dan breek je door de cirkel heen
Waar waarheid nooit gesproken wordt
In de hoop dat het vanzelf zal overgaan
Als schuldgevoel het van je wint
En inzicht zonder uitzicht bied
Dan lijkt het of het nooit meer overgaat
Neem het heft in handen
Het houdt niet op
Niet vanzelf
Het houdt niet op
Niet vanzelf. -
Goede suggesties! Ik zit zelf niet in de positie om te helpen (en de mensen hier die het wel kunnen, gezond, gepensioneerd) doen het niet. Die buurvrouw is niet alleenstaand. Een kort gesprek over de schutting kan geen kwaad. Ik ga het eens proberen.
-
quote:
Dit schreef thunderbird
Goede suggesties! Ik zit zelf niet in de positie om te helpen (en de mensen hier die het wel kunnen, gezond, gepensioneerd) doen het niet. Die buurvrouw is niet alleenstaand. Een kort gesprek over de schutting kan geen kwaad. Ik ga het eens proberen.
Top!
Eventueel het ijs breken met een knipoog en een vriendelijk "soms zou je ze wel eens achter het behang willen plakken, he?". -
Twee keer aangebeld. 1e keer deed papa open en vertelde ik dat ik gastouder wordt. Of dat niet iets is voor hun oudste kindje (naschools). Hoefde niet, kindje had al opvang. Dat het veel werk is een tweeling daar nog bij te hebben beaamde hij. (Maar nog steeds begrijp ik niet waarom die tweeling dan zoveel moet huilen/gillen nog steeds elke dag 75% van de tijd). Ik stond met mijn zoontje voor de deur. Hij was aardig, maar wilde duidelijk een eind maken aan het gesprek en na drie minuten ging de deur dicht.
2e keer deed mama open met een van de tweeling op de arm (ik dacht: ik doe nog eens een poging). Omdat papa had verteld dat de tweeling al op een paar opvangadressen had gezeten, dat niet ging omdat ze bij mama wilden zijn en ze nu een beetje aan het uitzoeken waren wat nu, wilde ik vertellen over de uitmuntende gastouder waar mijn zoontje heeft gezeten.
Ik stelde me voor en gaf een hand, noemde mijn naam, maar kwam die van mama niet te weten. Ze stelde zich niet voor. Keek me ook argwanend aan.
Ik vertelde weer dat ik zelf gastouder word voor naschools, en dat ik een hele goede gastouder wist, dat ik had begrepen dat zijzelf zoekende waren voor hun kindjes. Nee hoor, alles was geregeld, ze hadden niets nodig, dank u. Veel succes met het gastouderschap en ik kon weer gaan. Het gesprek werd duidelijk afgekapt, terwijl ik vertelde dat we achterburen zijn en mijn zoontje dezelfde leeftijd heeft als die van hun.
Duidelijk geen behoefte aan contact. Het zij zo. -
Om heel eerlijk te zijn zou ik het gesprek ook afkappen.
Ik vind dit zelf niet echt een gesprek om het ijs mee te breken.
Heb je ze echt op deze manier benaderd?
Het komt over als een verkoperspraatje.
Wel dapper dat je aan de deur bent geweest, maar persoonlijk zou ik het anders hebben aangepakt. -
Verkooppraatje? Ik zie ze zelden, wat zeg je dan als je aanbelt? En het zou voor een opening kunnen zijn denk ik. De 2e keer was n.a.v. de opmerking van de vader die vertelde dat ze zoekende waren wat opvang betreft. Ik wilde iets vertellen over mijn ervaring met de gastouder die ik zelf had gehad. Als je openstaat voor contact en de achterbuurvrouw staat met zoontje van dezelfde leeftijd als jouw zoontje voor de deur, kun je de gelegenheid ook aangrijpen om nader kennis te maken. Hadden ze blijkbaar geen behoefte aan. Hoeft ook niet, ieders eigen keuze.