Als de keuze echt bij jou ligt, kan je dit het beste met een therapeut/professional bespreken. Zodat er iemand is die al jou ins en outs aanhoort en je hier mee kan helpen om duidelijkheid te maken in jezelf.
Je wilt ervaringen lezen...in een notedop dan:
Gescheiden toen zoon 4 was. Toen hij 5,5 was naar het AMK(zal nu wel anders heten) voor grensoverschrijdend gedrag van vader. Daar kreeg ik te horen, met vader erbij, dat ik het contact tussen vader en zoon moest verbreken, direct. Dit heb ik tegen gehouden......helaasIk had zelf onvoldoende inzicht hoe de slechte dingen in vader niet opwegen tegen de goede. Weet ik nu, zoon is nu 21 jaar.
De fratsen van vader en sinds 8 jaar van stiefmoeder zijn groot en divers, en allemaal psychisch gestoord, zodat het niet echt grijpbaar is. Vader ging braaf naar alle therapie-afspraken, weigert een diagnose te laten stellen, en houdt alles politiek correct op een afstand, maar hij is wel geweest.....wat eigenlijk nog erger is als iemand die gewoon niet komt, weet ik nu. En sinds stiefmoeder erbij is, is het voor de wisselende therapeuten helemaal ondoorzichtig geworden, want een moeder alleen zal wel ......en 'het gezinnetje' is de hoeksteen van de samenleving, en ze komen naar de buitenwereld 'normaal en aangepast' over. Maar binnenshuisen dan is het wie geloofd de zoveelste therapeut. Want hulpverlenersland gaat m.i. vooral over carri?re maken, meevoelen met zieke en doodgaande medewerkers, de medewerkers agenda, maakt niet uit of zoon hierdoor juist belangrijke andere afspraken/activiteiten zou moeten missen want zij hebben geleerd met zichzelf rekening te houden enz.
Zoon is behoorlijk beschadigd door het blijvende contact met zijn vader, en helaas voel ik mij daar ergens wel verantwoordelijk voor.
Vriendin van mij daar is vader uit beeld verdwenen toen haar kind 1 jaar was. Echt helemaal uit beeld. Tot de studiefinanciering aangevraagd moest worden......ook al zou vader dood zijn, wek hem maar tot leven, hij moet tekenen
Een ander die ik kende heeft de eerste vader van haar kinderen het contact na de scheiding geweigerd. Hierdoor leek het rustiger voor de kinderen, tot ze ging scheiden van de 2e vader. Tijdens de huwelijken zijn deze mannen perfect en daarna gaat er een beerput open.......waar zit de waarheid?? Haar kinderen hebben m.i. een redelijke jeugd gehad doordat haar ouders erg veel met de kinderen gedaan hebben( dit is het plaatje naar de buitenwereld, maar in het echt???).
Haar kinderen hebben toen ze volwassen waren direct contact gezocht met vader, die vreemde eisen ging stellen maar waar ze aan wilden voldoen om hem te zien. Hoe het nu gaat weet ik niet ( geen contact meer met haar en daardoor ook haar kinderen)
Het is een zeer lastige keuze, een niet te maken keuze, zoals bovenstaande drie ervaringen weergeven.
Het een is niet goed, en het ander ook niet.
Ik wens je veel wijsheid!!
Vader in leven van de kinderen of niet
Onderwerp van Claudiasaraiva
BEHEERD DOOR:
-
-
Begrijp ik het goed, dan moest je oudste om zijn/haar broertje van 3 jaar passen,
Nu weet ik dat het ene kind het andere niet is, maar toen ik zelf 11, 12 jaar oud was, was ik al regelmatig aan het babysitten.
Dus op zich vind ik de situatie niet zo gek. Moet het oudste kind dit ook wel willen en kunnen.
-
-
-
-
-
Je kan naar maatschappelijk werk om je verhaal te doen en op een rijtje te krijgen.
En het is zeer belangrijk dat jij vertrouwen hebt/krijgt in de persoon die je hier treft.
Het helemaal alleen zelf doen.......(been there, done that) is niet goed, zeker ook niet voor je kinderen. Je blijft mogelijkheden over het hoofd zien.
Hulpverleners zijn een slag apart.....maar bij gebrek aan anderen om je te steunen, kan je het beter wel doen. (schrijf ik na 13 hulpverlenersteams in 16 jaar, want bij iedere leeftijd hoort een ander team.....of ziek of dood of ontslag of regeringsregeltjes wijzigen of......en toch.....is het beter als alleen er voor blijven staan) -
-
-
-
-
