Met mijn kinderen heb ik ongeveer 5 jaar geleden in een project centraal wonen gewoond. Ik had een eigen woning, maar in een buurt waar de kinderen niet veilig buiten konden spelen dus ik was op zoek naar een alternatief.
Mijn dochter was 5,5 en mn zoon 8.
We hebben er voor het grootste deel met heel veel plezier gewoond.
Je hebt gewoon je eigen huis met alles dat je normaal ook hebt, alleen deelden we de wasmachines.
Het was een sociocratische gemeenschap.
Dat wil zoveel zeggen dat niemand het met een beslissing oneens mag zijn.
Het voordeel is dat alles met heel veel zorg en aandacht gedaan werd. Er woonde veel mensen met een antroposofische visie, maar dat was niet de geldende norm oid.
Het waren maatschappij kritische mensen die vooral oog hadden voor duurzaamheid.
We hadden een prachtige tuin met geloof ik meer dan 20 verschillende soorten bessenstruiken, een groentetuin, een hobbyruimte en een gezamenlijke woonkamer waar er eens in de week gezamenlijk gekookt werd. Daarvoor kon je inschrijven. Het was niet verplicht. Er werd altijd gekookt uit de tuin en vegetarisch.
Mijn kinderen en ik hebben ons er heel erg thuis gevoeld, zowel op de plek als met de mensen.
Iedereen had z'n taken en er waren momenten dat we samen film keken of thee/koffie ochtenden.
Het klinkt allemaal vrij perfect, maar er zaten ook wel schaduwkanten aan waardoor ik uiteindelijk wel besloten heb weer een eigen woning te zoeken.
In feite is zo'n groep toch een soort minimaatschappij waar iedereen zijn eigen idee?n en idealen heeft. Je gaat altijd uit van ieders goede bedoelingen, maar naast de bedoelingen heeft iedereen ook al dan niet uitgesproken verwachtingen.
Er werd heel veel gepraat, soms voor mij wel eens te veel (en dat zegt behoorlijk wat)
Gek genoeg leek deze ideale minimaatschappij zich soms nog grimmiger te gedragen dan de maatschappij waar we allemaal in leven.
Misschien juist wel omdat de idealen en daarmee de verwachtingen zo sterk waren.
Hoe gelijkgestemd je ook bent, in nuance is iedereen zo eigen en daar bleek toch minder echte ruimte voor dan iedereen dacht.
Verwachtingen liepen uiteen waar het ging over duurzaam leven, maar ook gevoel van verbinding en dat liep uiteindelijk redelijk vast op communicatie.
Toen mijn zoon de puberteit in ging heb ik besloten te vertrekken omdat ik voorzag dat dat in deze groep niet goed zou gaan vallen en achteraf gezien ben ik heel erg blij dat ik toen weg gegaan ben wat dat was grandioos verkeerd gegaan.
Wij hebben een prachtige leerzame, maar ook intens vermoeiende tijd gehad en helaas moet ik uiteindelijk zeggen dat ik toch een illusie armer ben geworden.
Vooral omdat ik dacht dat het moest kunnen. Mijn idee was dat het met allemaal mensen die wel nadenken en een goede intentie hebben, het toch moet lukken om op een positieve manier duurzaam met elkaar samen te leven.
Ik heb ervaren dat de normale groepsprocessen toch ook in die situatie gewoon plaatsvinden. Dit heeft vooral te maken met individu/ individueel belang vs groep en groepsbelang.
Dit neemt niet weg dat dat voor anderen en in andere situaties natuurlijk heel anders kan zijn en de enige manier is om het te proberen!
Woongroep
Onderwerp van cool_lizz
BEHEERD DOOR:
-
28 jan '17 - 20:23:50
-
quote:
Dit schreef cool_lizz
Ja precies....Bedankt voor je verhaal, wat een narigheid!
Ik ga t meemaken, of niet...
Ik herinner het me zeker niet als narigheid hoor. ik hoop niet dat dat is wat je er uit leest.
Er zaten hele mooie kanten aan en we hebben er heel erg genoten, maar in essentie ben ik een illusie armer. Als het om de essentie gaat is dit net als de gewone maatschappij een minisamenleving waar mensen vooral doen wat goed is voor henzelf.
Ik doe dat overigens ook. Het zegt meer over de illusie die ik toen had
31 jan '17 - 21:29:33
