Ik heb een dochter van anderhalf en als ik mensen om mij heen vertel hoe wij eten, dan krijg ik eigenlijk maar commentaar.
Wij eten namelijk niet elke dag samen. Regelmatig geef ik eerst haar eten en ik ga dan eten wanneer zij op bed ligt. Ik merk namelijk dat ik slecht eet wanneer wij samen eten. Zij kan nu redelijk met een vork stukjes brood met beleg prikken en eten meteen lepel gaat ook wel redelijk (bv vla).
Ik moet haar assisteren (geen probleem natuurlijk :) ) en 'werk' ondertussen mijn eigen portie weg. Ik eet dan gewoon minder.
Ik vind het prima om zo te eten en kan zo ook eens dingen eten die ik nog niet aan haar kan geven, bv pittige curry's.
Ik raak een beetje ge?rriteerd als mensen om mij heen commentaar hebben want zij hebben een partner en kunnen de taken verdelen. Helemaal als ze met argumenten aankomen van ja maar mijn man/vriend is ook wel eens weg 's avonds en dan moet ik het ook alleen doen.. Ja, ik doe het dus elke dag.
Dank jullie wel voor jullie reacties! Misschien is het inderdaad zo wat dingetje zegt: dat ik mij geroepen voel om mij te verdedigen. Van de een kan ik het ook net wat beter hebben dan van de ander.
Dit bevalt mij eigenlijk best goed.
Ik blijf natuurlijk niet zo eten. Ik snap ook wel dat als je samen eet met je kinderen dat je meer te horen krijgt en dan ze jou volgen. Nu nog niet aan de orde natuurlijk, maar later wel :). Eerlijk gezegd lijkt het mij wel gezellig als ze groter is.
Ik was echt benieuwd hoe anderen dat deden :) en misschien een stukje herkenning vinden.
