Een hond??? 

Herkenbaar. Ik ben uiteindelijk, nadat uit allergietesten geen echte allergie meer naar voren kwam bij de oudste, ruim een jaar geleden overstag gegaan. Ben wel voor een hond gegaan die minder kans op allergie zou hebben. De labradoodle, die erg populair is (hele drukke honden overigens), overgeslagen. Gekozen voor een kleine hond want die neem je makkelijk overal mee naartoe. En kun je nog eens makkelijker bij iemand laten verblijven als je eens weg moet ofzo. Het is een kanninchen teckel geworden. Een heel klein hondje met een groot karakter. Leuk hondje. Heel lief. Gezellig ook.
We stonden op een wachtlijst en die was zo lang dat ik dacht 'dan kan ik er nog even goed over nadenken'. Echter, er kwam opeens een plek vrij en toen moest ik wel heel snel beslissen. Dat werd toen een ja. Maarrrr.... Ja daar komt het..... Ik ben wel degene die toch geregeld moet zeggen ga die hond eens uitlaten. En dan vooral de echte wandelingen. Want ik vind dat die hond toch wel iedere dag goed uitgelaten moet worden en niet alleen rondjes om de straat. Ik voel mij verantwoordelijk en als zij het laten liggen ben ik toch geneigd dat op mij te nemen. Het voordeel is dan weer wel dat ik daardoor meer wandel.
We hebben wel toerbeurten. Iedere dag is iemand anders verantwoordelijk voor het uitlaten en eten.
Mijn kinderen zijn nu 16 en bijna 18. Achteraf heb ik er, vind ik zelf, onvoldoende bij stil gestaan dat ik dus straks alleen ben met die hond. Ook doen de kinderen straks stages school etc. En zijn ze mogelijk hele dagen van huis. Dan moet je toch iets regelen voor het uitlaten enz. Of we straks het gezamenlijk kunnen blijven doen als ze uit huis zijn weet ik nu nog niet.
Kortom. Ik vind het leuk en heb er ook plezier van, maar zou het denk ik niet gedaan hebben als de kinderen het niet heel graag wilden. Of eerder gedaan moeten hebben (maar ja wij hadden toen nog allergie voor honden volgens testen).

quote:

---

Dit schreef Liek


Dit geldt ook voor mij.
Ruim 10 jaar geleden een hond aangeschaft. We waren toen een samengesteld gezin met 6 kinderen. Mijn jongste deed echt alles met en voor hem.
Ondertussen is iedereen uitgevlogen, liep de relatie op de klippen en zit ik met de hond.

Hij kan er ook niets aan doen maar voor mij geen hond meer.

Gelukkig werd jouw hond niet de gebeten hond 😜😝

'Fijn' om te merken dat ik overigens niet de enige ben met kinderen die eerst heel enthousiast zijn met uitlaten en daarna nog wel met de hond maar minder met de verantwoordelijkheden daarom heen..... pubers zullen we maar zeggen...Ze nemen die verantwoordelijkheden in grote lijnen wel hoor. Gaat vooral spelen als ze het erg druk hebben of moe zijn. Dan moet ik ze weer bij de les trekken en dat blijf ik ook doen. Ook al kost dat soms ergernis en energie.

Ik zat nog te denken. Soms vragen ze geloof ik ook tijdelijke adressen voor begeleidingshonden. Je moet dan denk ik wel echt iets kunnen bieden en er tegen kunnen dat de hond weer weg gaat.

Mijn jongste heeft heel ook veel andere honden uit gelaten maar een eigen hond is toch heel anders uiteindelijk.

Wat de meesten hier zeggen en Salome ook nog eens duidelijk aangeeft, denk goed na wat jij wil. Wil jij het ook of vooral vanwege je kinderen? Jij blijft inderdaad waarschijnlijk de grootste zorg houden voor de hond.

Succes met je beslissing!