Oke, Ik ga op Erna haar bericht reageren want hier staan de meeste vragen in die het voor de rest ook zullen beantwoorden.
Maar waarschuw alvast, zal een ellendig lang verhaal worden ;)
Ik heb besloten om niet te gaan huren met mijn vriend. Ja, hij heeft een inkomen......meer dan zat trouwens, hij is luchtverkeersleider. Maar mijn gevoel geeft aan dat er teveel druk op ons zou komen te staan. Ik ben bang dat het onze relatie zou be?nvloeden.
Ik woon helaas in een gemeente waar ook de omliggende gemeentes bomvol zijn, randstad he!
Moet ook rekening houden met school want het wordt een co-ouderschap met ex dus ik kan niet te ver wonen van school en werk.
Zodra ik op een kamer ga wonen en van adres verander raak ik al mijn opgebouwde jaren bij de woningbouw kwijt. Ik sta nu 5 jaar en 7 maanden ingeschreven , ik ga dit niet weggooien.
Verhuizen op welke manier dan ook anders als die bij woonnet is dus geen optie. Ook heb ik gekeken naar tijdelijke woningen, anti-kraak, recreatieparken maar ook dan geldt.......dag ingeschreven jaren.........
Een belachelijke regeling maar het is een vriendin van mij overkomen en het is dat zij mij waarschuwde hiervoor gister.
Daarnaast kan ik geen co-ouderschap voeren op een kamer.
Mijn ex werkt, we hadden een gezamenlijk koophuis waar ik binnen nu en enkele dagen van uitgeschreven word.
Ik kom hier zonder schulden uit maar hou er dus financieel ook niks aan over. Pak van mijn hart. We zijn nooit getrouwd maar hadden een samenlevingscontract. Ik zal bij weggaan uit dit huis alleen meenemen wat ik nodig heb. Ik zit liever op een houten krat als dat ik hun hun vertrouwde omgeving afpak. Ik snap dat mensen zullen denken ja maar je kunt er veel meer uithalen. Ik doe dat niet! Gezien het feit dat mijn ex en ik co-ouderschap willen gaan voeren ben ik niet van plan om kinderalimentatie op te eisen. Ja, ik weet dat ik er misschien recht op heb maar dan zou het om 100 euro gaan en dan denk ik.....ik hoest het zelf wel op. Mijn oudste dochter is van mijn eerste ex. Wij zijn uit elkaar gegaan toen ze 6 maanden was. Mijn tweede ex heb ik leren kennen toen ze 2,5 was. Op 4 jaar zijn we gaan samenwonen. Hij is dus echt als een vader voor haar en wil dus ook co-ouderschap over haar. Doet alles voor haar en ben hem hier heel dankbaar voor. Ik heb zeer goed contact met mijn ex. Ons samenwonen nu is ook niet het probleem want we gaan als vrienden met elkaar om. Maar hij en ik willen beiden verder. Met mijn eerste ex zijn we trouwens ook zeer goed bevriend. Die zou alimentatie moeten betalen maar zit financieel heel zwaar en daar valt dus niets van te verwachten wat we ook niet doen. Ik weet dat als ik dit of de bijstand (waar ik absoluut voor vecht om uit te blijven) het zou gaan opeisen hij een nihilstelling zou krijgen.
Om de volgende dingen word ik wel kwaad........maar ik snap dat je mij persoonlijk niet kent maar vind wel dat je net even beter had mogen lezen......Dingen als je bent zelf verantwoordelijk, heft in eigen handen...... vrijwilligerswerk, snuffelstages....check......al gedaan maar in die positie zit ik nu niet meer. Moet geld op de plank he! Dus het schoonmaakwerk bouw ik op dit moment uit zoveel als kan maar er moeten wel opdrachten zijn!
.........dit is niet lullig bedoeld maar ik hoor dit vaak bij mensen die last hebben van beroepsdeformatie. Iets waar ik als schuldhulpverlener ook altijd voor op heb moeten passen. Je kan niet iedereen over 1 kam scheren he.
Vrijblijvend in het leven, whahahahahahaha, als er 1 niet vrijblijvend in het leven heeft gestaan......niet om zielig te doen hoor. Ik ben als enig kind opgegroeid bij een depressieve alleenstaande moeder die altijd werkte , vanaf een jaar of 8 ben ik dus heel veel alleen geweest, vanaf 12 ook in de nachten, ik kookte voor mijzelf, ik ging zelf naar school, ik kreeg angsten heb geloof ik elke angststoornis die er bestaat doorlopen met de ergste de jarenlange hypochondrie periode. en nee, niemand die er was maar ik ging door, ben nooit thuisgebleven...en ik sportte heel zwaar en dat was mijn redding.
Ik heb vanaf mijn 15de altijd gewerkt tot aan mijn dertigste. In het begin als scholier een paar uur, toen een paar jaar parttime en heb ik thuisstudie havo gedaan en via staatsexamens gehaald en toen ben ik op 21 HBO gaan doen wat ik ook gehaald heb. Ik kreeg mijn eerste dochter vrij snel na mijn afstuderen, ging na een relatie van 5,5 jaar waarvan 3 jaar samenwonend, uit elkaar met mijn ex omdat ik mij schijnbaar gigantisch in zijn intentie als vader vergist had.......kwam in tijdelijke banen terecht, die ik verloor, weer WW waar ik bijna 2 jaar recht (en trouwens geen volledige aanspraak op gemaakt heb want had weer baan) op had omdat ik alle jaren van mijn studie meer dan 24 uur per week gewerkt had om mij in alle kosten te kunnen voorzien aangezien ik anders gewoon geen geld had. Simpel. Mijn huisarts heeft mij in die tijd heel vaak de diagnose Burn-out, depressie gegeven en wilde dat ik aan de pillen ging. Die heb ik standaard geweigerd omdat ik het symptoombestrijding vind (voor mij dan he, ik zeg hier niets over anderen, iedereen is er vrij in) Maar goed, ik had dus af en aan een baan. Ik pakte werkelijk alles aan om geld te verdienen en toen kwam de schuldhulpverlening. Als baan haha, niet als schuldenaar! Hier heb ik jaren in gewerkt. Ex en ik kochten huis, dochter ging naar school en vond het super en alles leek eindelijk goed te gaan. Wat was ik blij......na al dat gevecht. Toen bleek ik zwanger..........door de mirena heen, (haha nu zijn er een aantal vrouwen die zich een ongeluk schrikken waarschijnlijk maar ja het kan wel degelijk :) )......Ze was gezond en En toen plots overleed ze. Ik kan het verhaal hier opschrijven maar dat zal ik jullie en mijzelf besparen nu. Bevallen, obductie (niks gevonden , ze was gezond, botte pech dus) crematie......en toen............kapot................voor een hele lange tijd. Een week na haar overlijden hoorde ik dat mijn ex-schoonvader waar we zeer goed contact me hadden kanker had...........een maand later was hij overleden! 3 maanden later overleed mijn opa ook aan kanker.....
Tijdens mijn verlof van mijn dochter werd mijn contract niet verlengd. Geen werk meer dus..........Ik kon ook niet werken.........kon het niet........haar dood, het leven voor haar dood, de depressies, alles kwam eruit........ik werd zwanger van onze derde dochter..........9 maanden angst..........traumatisch! wekelijks echo's. Mensen hebben geen enkel idee wat een invloed dit op een mens heeft! Voel je je kindje een half uur niet dan wil je al aan de ctg wat dus ook vaak gebeurd is. Hoe dit doorwerkt, de impact......is niet te begrijpen ook voor mensen van buitenaf. Mensen negeren het ook en dat ik nog een rouwproces er bovenop. Hier waren wij ook voor gewaarschuwd. Mijn familie, waar ik mijn hele leveren buitenbeentje ben geweest (ben er sinds kort achter dat dit komt door mijn vader die niet goed in de familie viel waar ik pas sinds kort contact mee heb, kende hem als kind niet......tis ook echt zo, het is toegegeven door mensen) hebben mijn overleden dochter genegeerd en net gedaan alsof ze niet bestond. Ik heb ze hiermee geconfronteerd en hun reactie was zo naar dat ik alle contact verbroken heb. En waaaaauw, wat deed dat mij fantastisch goed!!!! Nu heb ik alleen mensen in mijn leven die ik er in wil en vooral ook die mij er in willen!!! En dit gebeurde dus allemaal in de jaren dat ik thuis ben geweest. En weet je, je zegt nu dat ik al eerder aan het werk had gekund. Ik durfde niet en weet je wat de hoofdreden was...........Ik had een enorme angst om te solliciteren en dan de vraag te krijgen waarom ben je thuis komen te zitten? Ik kon het antwoord en de afwijzing, die ik er in mijn beleving door zou krijgen, toen niet aan! Ook nu nog, ondanks dat ik het goed verwerkt heb moet ik weer janken nu ik deze zin schrijf. Dus besloot ik om voor mijzelf te beginnen! Ik begon een tekstbureau! Met andere woorden ik heb niet niks gedaan. Dit liep op zich wel maar niet voldoende om de cr?che te kunnen blijven betalen en mijn dochter vond het vreselijk de cr?che. Dat hield dus op! Ik heb mij toen gestort op de fotografie. Ik kan zeggen dat ik hier heel goed in ben geworden en ook daadwerkelijk een naam heb opgebouwd in mijn genre fotografie. Daarnaast deed ik weleens opdrachten voor werkgevers. Ik ben hier wel echt goed in heb werkelijk duizenden volgers van over de hele wereld. Hier ben ik trots op maar ja het levert geen geld op de plank, althans nog niet want ik ga vandaag sollicitatie versturen voor een baan in de fotografie. Duim je mee?
En ik laat het ook helemaal niet alleen van werkgevers afhangen maar ja er moet wel degelijk wat aan de houding van veel bedrijven veranderen. Ik heb een enorme bak aan werkervaring alleen is die niet recent meer. Ik heb gedurende de tijd dat ik thuis was meerdere cursussen gedaan.....ik weet heel goed hoe ik sollicitatiebrieven schrijven moet. Heb nu al meerdere keren te horen gekregen dat ik niet detacheerbaar ben! Letterlijk tegen mij gezegd! Ze hebben niets aan mij, snappen wel dat ik toch ergens een kans moet krijgen maar alleen niet bij hun want dat is niet hun werkformule. Heb je dat al eens meegemaakt dat je een bureau binnenstapt en dit te horen krijgt? Ik solliciteer mij werkelijk suf op alles wat los en vast zit maar word zelfs afgewezen voor schoonmaakbanen en callcenters......ik denk dan serieus!! kom op!!! En altijd weer de vraag, vanwaar het gat op de cv......en welke uitleg is het beste he........de waarheid? De ' omdat ik voor mijn kinderen gekozen heb variant' de ' vanwege persoonlijke omstandigheden variant' of de ' ik heb mijn eigen bedrijf gehad variant' ? Zeg het maar! Want weet je, met mij reageren honderden anderen (ja het is werkelijk vaak meer dan 300 man) en er is dan altijd iemand met veel minder bagage en die beter bij de functie pas dus ja vergeef mij als ik hier enigszins cynisch van word! Of ik wel genoeg op vacatures schrijf?.......denk dat elke dag zoeken en reageren wel goed zou moeten zijn. Sollicitatiecursus? Heb ik er al 3 van gehad.....
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken
Gister dus ook echt besloten (voor dat ik hier gelezen had trouwens want zag het net pas dat er al zoveel reacties zijn) om het samen huren niet te doen en af te wachten op de woningbouw.
En voornamelijk omdat ik niet wil dat onze relatie kapot gaat en ik een druk begon te voelen.
Ik wil een huisje voor mij en de kids waar hij altijd welkom is...... en ik moet nu geen beslissingen nemen uit nood en paniek.
Nou jaaaaaa, wat een relaas he........niet om medelijden te kweken ofzo want dat heb ik nooit nodig gehad.......maar het is weleens fijn om het uit te schrijven...............dat dus...........
18 mrt '17 - 10:44:42